‘Mijn schulden zijn tien jaar geleden ontstaan. Ik zat niet lekker in mijn vel en ging gokken. Met de relatie ging het steeds slechter. Stel je voor, er komt geld binnen, maar binnen 1 dag is het op. Dat zorgt voor frustratie en boosheid. Door de bomen zagen we het bos niet meer. Alles stapelde zich op.
Uiteindelijk hebben we het huis gedwongen moeten verkopen, met een restschuld van 70.000 euro. Het zij zo, dachten we. We wilden er allebei niet meer wonen. We voelden ons er niet meer thuis. Ik ben met de kinderen verhuisd naar mijn ouders. Ik wilde de schulden zelf oplossen. Maar met 120.000 euro schuld gaat dat natuurlijk niet lukken. En ik had totaal geen overzicht meer.
Ik had zoveel deurwaarders, ik kon ermee kwartetten. De post maakte ik niet meer open. Ik probeerde de logo’s op de enveloppen niet te zien. Ik wilde het niet meer weten. Ik stak mijn kop in het zand. Natuurlijk is dat niet slim. Dat weet ik ook wel. Het bedrag wordt alleen maar hoger door de incassokosten. Toen kreeg ik loonbeslag. Ik vond dat wel best, zolang ze maar niet meer aan de deur kwamen.
Zo leefde ik met mijn schulden. Tot ik letterlijk knock-out ging door de stress. Mijn lichaam zei: Nu is het klaar. Je kan niet verder op deze manier. Dat was het moment dat ik me realiseerde: dit kan zo niet langer. Nu moet ik met de billen bloot. Toen heb ik me aangemeld bij Stadsring. Ik had al snel een afspraak met een schuldhulpverlener. ‘We gaan je helpen, we gaan het uitzoeken’, zei ze. Wat een opluchting!
Ik ben heel positief over de hulp die ik kreeg. Ik kreeg bijvoorbeeld direct antwoord als ik een vraag stelde. Heel fijn. Mijn schulden werden geregeld via een minnelijke schuldregeling. Toen ik de schuldovereenkomst tekende, voelde dat als een bevrijding. Had ik dit maar eerder gedaan!
Maar het was voor mij een mega-stap om me aan te melden bij de schuldhulp. Omdat ik me schaamde, want ik had de schulden zelf veroorzaakt. Maar óók omdat ik de controle over mijn geld niet uit handen wilde geven.
Om eerlijk te zijn: ik kreeg juist meer controle over mijn geld nadat ik me had aangemeld. Want daarvoor was het een chaos. Inderdaad ging mijn salaris naar een rekening die door Stadsring werd beheerd. Daar werd de afloscapaciteit voor de schuldeisers van gereserveerd, zodat mijn schuldregeling nooit in gevaar kon komen. Maar het vrij te laten bedrag werd op mijn eigen rekening gestort, die ik zelf beheerde. Ik moest daar mijn vaste lasten van betalen, mijn boodschappen en alle andere kosten, bijvoorbeeld de schoolboeken van de kinderen. Helaas liep het toch weer uit de hand, doordat ik mijn post niet opende.
Ik kreeg een budgetcoach. Daardoor ging er een wereld voor mij open. Eerst hebben we samen de achterstallige post geopend. Daarna maakten we een overzicht van inkomsten en uitgaven. Wat er overbleef, budgetteerden we. Hierdoor kwam er eindelijk rust. De budgetcoach kwam elke maand langs. Heel prettig en fijn.
Sinds april ben ik schuldenvrij. Ik kan weer kopen wat ik wil, maar dat doe ik niet. Ik gebruik nog steeds het overzicht van de budgetcoach. In een berekening staat wat ik met mijn geld ga doen. Ik pin zo min mogelijk. En het bedrag dat ik vroeger afloste, spaar ik nu.
Van de zomer ben ik voor het eerst weer op vakantie geweest met de kinderen. We hebben zo’n fijne vakantie gehad! Dat was tien jaar lang niet mogelijk.
Tegen mensen die ook schulden hebben, wil ik zeggen: Het is nooit te laat om hulp te vragen. Als je over de drempel van Stadsring stapt, ontneemt dit je zoveel stress. Jij bent zelf degene die hier de vruchten van plukt. Die zo meteen geen schulden meer heeft. Gun jezelf de hulp die er voor je is.’
*Esther is een verzonnen naam. Stadsring beschermt de privacy van zijn cliënten.
