Laura had een koopverslaving en leende steeds meer geld van familie en vrienden. Uiteindelijk vroeg ze hulp bij Stadsring en ging ze in therapie. “Achteraf besef ik pas hoeveel stress ik had van mijn schulden. Als ik geweten had hoe opgelucht ik me nu voel, had ik jaren eerder hulp gevraagd.”
“Van huis uit heb ik nooit geleerd om met geld om te gaan. Mijn ouders gingen vroeg uit elkaar en er was nooit geld. Ik was al blij als er thuis een boterham was.
Mijn schulden begonnen met roodstaan als student. Ik had een studielening en gaf steeds meer geld uit. Op mijn achttiende ging ik op kamers en ik leende van mijn moeder voor de inrichting. Na mijn studie liep de schuld verder op. Ik kreeg een creditcard en stond elke maand vijftienhonderd euro in de min. Met elke euro die ik meer uitgaf, belandde ik verder in een neerwaartse spiraal. Toch bleef ik geld uitgeven.
“Ik had nooit geld, maar wel een nieuwe broek, trui, jas en schoenen.”
Iedereen zag het: ik had nooit geld, maar ik had wel een nieuwe broek, trui, jas en schoenen. Ik was verslaafd aan geld uitgeven. Ik kocht allemaal leuke dingen die ik vroeger nooit had gehad. Ik kocht die dingen om me goed te voelen en om er een beetje bij te horen.
Toen ik ging werken, verdiende ik € 2.500 per maand en ik had weinig kosten. Ik was weer bij mijn moeder gaan wonen. Elke maand gaf ik € 2.000 uit en had ik ook nog de creditcard. Op een gegeven moment stond ik € 3.500 in de min.
Uitgavenpatroon
Ik betaalde wel altijd mijn rekeningen, met hulp van anderen. Dan zei ik, ‘als ik nu honderd euro krijg, heb je het volgende week terug’. Achteraf had ik liever gehad dat mensen wat strenger waren geweest. Op een gegeven moment stond ik diep in de min en heeft mijn moeder me opnieuw geholpen door een paar duizend euro aan mij over te maken. Ik had weer een schone lei. Maar het probleem was niet opgelost, omdat we de bron niet hebben aangepakt: mijn uitgavenpatroon. Het was de bedoeling dat ik mijn moeder met vijftig euro per maand ging afbetalen. Ondanks dat ik prima verdiende, lukte dit niet.
Een paar jaar later woonde ik weer op mezelf. Ik had achtduizend euro geleend van familie en vrienden en drieduizend bij de bank. Er was nooit een instantie die aan de bel trok, want ik betaalde alle rekeningen. Ik kwam bij mijn moeder op bezoek en ik had weer nieuwe schoenen. Mijn moeder zei: “Ik wil ook eigenlijk een nieuwe vloer en de muren doen.” Er was veel achterstallig onderhoud in haar huis. En ik dacht, als zij die achtduizend euro had kunnen sparen, dan had ze een nieuwe vloer en nieuwe muren gehad. Maar dat kan ze niet, doordat ík steeds geld uitgeef aan leuke spullen. Ik voelde me zo schuldig en durfde haar niet aan te kijken. Ik besefte: hoe ik nu leef kan ik mezelf niet langer aandoen en mijn omgeving ook niet.
Therapie
Ik nam contact op met Stadsring en ik ging in therapie. Deze trajecten tegelijkertijd gaven me veel inzicht. Bij Stadsring vroegen ze me, waarom ik een bepaalde uitgave had gedaan. Bij therapie vroegen ze wat de trigger was. En hoe ik in zo’n situatie een positieve trigger voor mezelf kan creëren. Dit traject heeft een jaar geduurd. Het gaat niet elke dag goed, maar ik kan nu veel meer keuzes maken in hoe ik reageer op een trigger.
In therapie leerde ik negatieve gedachten omzetten naar iets positiefs. In plaats van nieuwe kleren kopen, ben ik lid geworden van de sportschool. Ik begon met sparen. Het gevoel van succes dat ik ervaarde was fijner dan het korte geluksgevoel van iets nieuws kopen.
Ik stelde me kwetsbaar op naar mijn omgeving. Ik ben open geweest over mijn situatie en heb afgesproken geen geld meer te lenen. We gaan nu niet meer elke week uit eten, maar doen iets wat in mijn budget past.
Via Stadsring kreeg ik een beheerrekening. Mijn salaris werd daar op gestort en van die rekening werden mijn vaste lasten betaald. Voor mijn dagelijkse kosten kreeg ik leefgeld: geld voor boodschappen, tanken etc. We hebben mijn schulden op een rij gezet. Eerst loste ik mijn schuld af bij de bank. Nu ben ik bezig om de schuld bij mijn moeder af te betalen. Het is fijn dat ik haar weer recht kan aankijken.
“Pas achteraf heb ik gemerkt hoeveel stress ik had”
Ik heb nu rust. Ik hoef me geen zorgen te maken over de betaling van mijn vaste lasten. Ik hoef niet meer steeds mijn banksaldo te controleren. Pas achteraf heb ik gemerkt hoeveel stress ik daarvan had. Als ik nu merk hoe opgelucht ik ben, dan weet ik hoe diep ik toen zat. Ik heb inzicht in waar mijn geld dagelijks naartoe gaat. Ik vraag mezelf steeds: ‘heb ik het nodig of wil ik het graag hebben?’
Toen ik weer beheer kreeg over mijn eigen geld, had ik 1800 euro in de spaarpot. In eerste instantie gaf ik meer uit dan ik wilde. Dat hebberige gevoel, in één keer was het er weer. Maar ik ben niet te streng voor mezelf geweest. Nu ga ik gewoon weer door met sparen.
Ik ben nu 27 en zie de toekomst nu positief tegemoet. Ik weet nu dat ik voor mezelf kan zorgen en kan sparen. Zes jaar geleden had ik me dat niet kunnen voorstellen. Als ik geweten had hoe ik me nu voel, was ik jaren eerder naar Stadsring gegaan. Het is de beste keuze die ik heb kunnen maken.”
